Bir Kasım Akyapın Geldi Geçti Bu Dünyadan

Kasım Akyapın’ın Hikâyesi

18 Kasım 1988’de dünyaya gelen Kasım Akyapın, hayatı boyunca çevresine sevgisi, müziği ve samimiyetiyle iz bırakmış bir insandı.

Çocukluk ve Aile

Biz dört kardeştik; ikimiz öz, ikimiz üvey. Kasım, annemiz bir, babamız ayrı olan en küçük kardeşimizdi. Onu kendi çocuğumuz gibi büyüttük. Sırtımızda taşır, oyunlar oynar, her şeyine ortak olurduk. Küçük yaşta bile çevresindekilere neşe saçardı.

Zorluklara Rağmen Gülümsemek

Kasım, çocukluk yıllarında birçok zorlukla karşılaştı. Bir keresinde İskilip Kalesi’nden düşüp ağır yaralandı, ama azmiyle hayata tutundu. Motosiklet tutkusu, doğa sevgisi ve cesaretiyle çevresine örnek olurdu.

Müziğe Giden Yol

Ayakkabı imalatı yapan bir abisi olarak ona meslek öğretmek istedim. “Abi ben bu işi sevmiyorum,” dediğinde gözlerindeki ışığı fark ettim. İstanbul’a getirip ehliyet aldırmak istedim, ama ilk kazandığı parayla bir gitar aldı. O gitar, hayatının yönünü belirledi.

Kendi kendine çalmayı öğrendi. Çorum’da, Ankara’da sahnelerde yer aldı. Gitarı sadece bir enstrüman değil, duygularının dili yaptı. Arkadaşlarına müzik öğretti, dostluk kurdu, insanlara umut verdi.

Yaşam, Sevgi ve Dostluk

Bir dönem evlendi. Eşiyle birlikte Ankara’da, kuşları, kedisi ve köpeği Butkus ile huzurlu bir yuva kurdu. Evinde müzik hiç susmazdı. Ancak zamanla evliliği sona erdi, fakat o müziği bırakmadı.

Kasım, dostluklarına sıkı sıkıya bağlı biriydi. Ev arkadaşlarıyla yaşamaya devam etti, akşamları gitar çalıp türkü söylerdi. Onun için sahne sadece bir yer değil, ruhunu paylaştığı bir alandı.

Zor Yıllar

2016’da geçmişten kalan bir trafik cezası nedeniyle kısa süreli hapis yaşadı. Bu dönem, iç dünyasında derin izler bıraktı. Yine de müzikten ve insan sevgisinden vazgeçmedi. Ancak zamanla sessizleşti, içine döndü.

Ve 28 Haziran’ı 29 Haziran’a bağlayan gece, 2024 yılında… o acı haberi aldık.

Ardında Kalan Işık

Kasım’ı tanıyan hiç kimse ondan kötü bahsetmezdi. Gülümsemesi, insanlığı ve içtenliğiyle herkesin kalbinde iz bıraktı. Bir gün bana, “Abi ben küçükken senin omzuna işedim…” dedi. Gülüp, “Oğlum çocuk işte, çocuğa kızılır mı?” dedim. Sarıldık. O an, kardeşliğin en saf hâliydi.

Bugün onun müziği, sesi, anıları hâlâ aramızda. Kasım Akyapın, sadece bir insan değil; bir dostluk, bir melodiydi.

Bu yazı, Kasım Akyapın’ı seven herkese armağan edilmiştir.
Ben, Ahmet Karaman — Kasım’ın abisiyim. Onun hatırasını yaşatmak için bu biyografiyi kaleme aldım.
Kasım’ı tanıyan herkesin anılarını yorumlarda paylaşmasını diliyorum. Çünkü anılar paylaşıldıkça yaşar.